به تازگی محققان با کمک فناوری نانو یک تراشه زیستی ابداع کرده‌اند که می‌تواند کوچک‌ترین علائم بیماری را نیز تشخیص دهد.
سختی اندازه‌گیری مقادیر دقیق بیماری که در جریان خون در حال گردش است، مانع تشخیص و درمان سرطان‌ها می‌شود که با علائم بسیار کمی به صورت مخفیانه در بدن انسان پیشروی می‌کنند. اما به تازگی محققان با کمک فناوری نانو یک تراشه زیستی ابداع کرده‌اند که می‌تواند کوچک‌ترین علائم بیماری را نیز تشخیص دهد.
این تراشه زیستی که توسط یک مخترع موسسه فناوری نیوجرسی در آمریکا طراحی شده است، به راحتی می‌تواند کوچک‌ترین سیگنال‌های زیست نشانگر‌ها یا نشانگر‌های زیستی را شناسایی کند. زیست نشانگر شاخص قابل سنجش از برخی حالت‌ها و شرایط بیولوژیک یا زیستی است که گاهی نیز به یک ماده که حضورش نشان‌دهنده وجود یک ارگانیسم زنده است، اشاره دارد.
این مخترع که «بهارات بابو نونا» نام دارد، معتقد است که این ابزار تشخیص بیماری به خوبی نشان‌دهنده قدرت حسگرهای الکتریکی و همچنین افزایش نقش مهندسان در تحقیقات پزشکی است. وی در این مورد می‌گوید: در خوش‌بینانه‌ترین و ایده‌آل‌ترین روش، آزمایش‌های تشخیص بیماری‌های سرطان که بسیار هم گران هستند، شامل یک سری آزمایش منظم به ویژه در زمانی که بیماری کاملا خاموش است، می‌شود تا در این آزمایش‌ها بالاخره علائمی از سلول‌های سرطانی دیده شود.
این ابزار شامل یک کانال ریزسیال می‌شود که در آن میزان اندکی از جریان خون از یک پلت‌فرم سنجش با پوشش عوامل زیستی عبور می‌کند. این پلت‌فرم نشانگر‌های زیستی بیماری داخل جریان خون، اشک یا ادرار را شناسایی می‌کند. نونا با کمک همکاران خود در این مطالعه از نانوذرات طلا برای تقویت پاسخ‌دهی سیگنال حسگر ابزار خود برای تشخیص سرطان استفاده کردند.
یکی از نوآوری‌های اصلی این ابزار، قابلیت آن در جداسازی پلاسمای خون از کل خون در این کانال‌های ریزسیال است. پلاسمای خون حامل نشانگر‌های زیستی بیماری است و به همین دلیل فرآیند جداسازی پلاسما به افزایش دقت این آزمایش‌ها کمک شایانی می‌کند.
جالب است بدانید که این تراشه طی دو دقیقه می‌تواند نمونه خون گرفته شده از فرد را بگیرد و بدون نیاز به هیچ گونه تجهیزات اضافی آن را تحلیل کند.
نونا می‌گوید: رویکرد ما تشخیص مولکول‌های زیستی بیماری در مقیاسی کوچک‌تر از نانو و حتی پیکو است و این یعنی جستجوی یک سیاره در یک خوشه کهکشانی. این در حالی است که فناوری تشخیصی کنونی در حسگر‌ها نیاز به حجم وسیعی از نمونه ادرار، خون یا اشک دارد. ما با استفاده از یک پلت‌فرم در مقیاس نانو توانستیم بیماری را حتی در سطح پایین نیز تشخیص دهیم. البته با جداسازی پلاسمای خون توانستیم به راحتی نشانگر‌های زیستی را شناسایی کنیم.